Η «αιώνια μάχη» των ιταλικών γηπέδων και το επικίνδυνο ταξίδι του Ολυμπιακού

Η πρόσφατη δολοφονία του 26χρονου Γκαμπριέλε Σάντρι προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις, που αποτελούν όμως «φαινόμενο» για τα ποδοσφαιρικά χρονικά στην Ιταλία. Η θεωρία του χάους αναδείχθηκε περίτρανα σε μία ιστορία όπου η συμπλοκή μίας δεκάδας οπαδών της Γιουβέντους και της Λάτσιο σε ένα βενζινάδικο στο Αρέτσο προκάλεσε τον συνασπισμό στις τάξεις των ultras των περισσότερων ομάδων εναντίον του «κοινού εχθρού», της αστυνομίας!

Η συνεχιζόμενη κόντρα οπαδών – Αρχών δεν είναι, βεβαίως, καινούρια ιστορία. Τα αίτιά της πρέπει να αναζητηθούν πολλά χρόνια πίσω, ιδιαίτερα σε μία χώρα με θεατές που γέρνουν έντονα στα αριστερά ή στα δεξιά, σε ό,τι αφορά φυσικά στις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Το «μέτρο» δεν είναι ίδιον των ιταλών, με αποτέλεσμα οι συγκρούσεις έξω από τα γήπεδα να είναι συχνές.

Λογικό είναι να συνεχίζονται μέσα σε αυτά, αφού οι πολιτικές πεποιθήσεις δεν συγκλίνουν εξαιτίας μίας φανέλας ή ενός γκολ. Κι, όμως, ο θάνατος του Σάντρι σχεδόν εξάλειψε τις διαφορές! Παρά την τρομακτική αντιπαλότητα μεταξύ των ομάδων του Τορίνι, του Μιλάνου ή της Ρώμης, όλοι μαζί αντιμετωπίζουν τις Αρχές ως «κοινό εχθρό».

Τον προηγούμενο Φεβρουάριο ο αστυνομικός, Φιλίπο Ρασίτι, σκοτώθηκε από φωτοβολίδα οπαδού. Αμέσως τα γήπεδα έκλεισαν για μία εβδομάδα, ενώ την προηγούμενη Κυριακή αποφασίστηκε αρχικά η αναβολή μόνο του Ίντερ – Λάτσιο. Ωστόσο, οπαδοί της γηπεδούχου βγήκαν στους δρόμους του Μιλάνου, σε αρκετές περιπτώσεις δίπλα σε οπαδούς της «αιώνιας αντιπάλου» Μίλαν, με πανό που έγραφαν «δεν είναι όλοι οι θάνατοι ίδιοι».

Με αυτόν τον τρόπο ήθελαν να δείξουν ότι η δολοφονία του Σάντρι αντιμετωπίστηκε διαφορετικά από εκείνον του Ρασίτι, αφού ο αστυνομικός που πυροβόλησε τον 26χρονο την Κυριακή κατηγορείται για «φόνο από αμέλεια». Την ίδια στιγμή στο Μπέργκαμο οι οπαδοί της Μίλαν ενώθηκαν με εκείνους της Αταλάντα για να αρχίσουν τον κλεφτοπόλεμο με τους αστυνομικούς και αργότερα οι οπαδοί των γηπεδούχων έσπασαν το κιγκλίδωμα και το ματς διεκόπη έπειτα από δέκα λεπτά.

Αν κανείς νόμιζε ότι θα τελείωνε εκεί η «μάχη», έκανε λάθος. Το βράδυ είχε προγραμματιστεί το ματς της Ρόμα με την Κάλιαρι, αλλά κι αυτό αναβλήθηκε. Περίπου 200 οπαδοί επιτέθηκαν στους αστυνομικούς, έκαψαν μηχανάκια, έσπασαν αυτοκίνητα και καταστήματα, ενώ στη συνέχεια διέλυσαν ένα αστυνομικό τμήμα.

Κάτω από τόνους ειδήσεων, πέρασε στα «ψιλά» μία είδηση που έρχεται από την Αγγλία. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ καλεί τους 1800 οπαδούς της που έχουν προμηθευτεί εισιτήριο και έχουν κλείσει το ταξίδι τους στη Ρώμη για τις 12 Δεκεμβρίου και το ματς του Τσάμπιονς Λιγκ με τη Ρόμα να μην το πραγματοποιήσουν. Η διοίκηση ζητά από τους οπαδούς να προστατέψουν τους εαυτούς τους και θα καταβάλει εκείνη τα χρήματα της αποζημίωσης.

Αντίθετα, με μεγάλα γράμματα διαβάζω ότι ο Ολυμπιακός θα πάει στην «αιώνια πόλη» με 5500 οπαδούς στο πλευρό του και η διοίκηση θα ενημερωθεί από την ιταλική αστυνομία για το πώς θα κινηθούν εκείνοι στην πρωτεύουσα. Και;

Αναρωτιέμαι πόσοι από τους 5500 ανθρώπους έχουν βρεθεί στο «Ολίμπικο» για να δουν κάποιο ματς, αλλά και πόσοι από αυτούς είναι «έτοιμοι για όλα». Η πρόσβαση στο γήπεδο της Ρόμα και της Λάτσιο είναι «ιδιαίτερη». Υπάρχει μία κεντρική είσοδος στην οποία φτάνεις είτε περνώντας μία γέφυρα αν έρχεται κανείς από την άλλη όχθη του Τίβερη ή από τους δρόμους αριστερά και δεξιά της πύλης αν έχει ήδη περάσει στην άλλη πλευρά νωρίτερα.

Αφού περάσει κανείς την πύλη, υπάρχουν δύο επιλογές για εκατοντάδες μέτρα: ή μπροστά ή πίσω. Αν υποθέσουμε ότι πίσω υπάρχει κόσμος που προσέρχεται στο γήπεδο, το «μπροστά» είναι η μοναδική λύση μέχρι να φτάσει ο ενδιαφερόμενος στον εξωτερικό περίβολο του σταδίου. Για να γίνει λίγο πιο κατανοητό αυτό που λέω, φανταστείτε ότι περπατάτε από τον σταθμό του ΗΣΑΠ προς το Ολυμπιακό Στάδιο μέχρι να συναντήσετε τον έλεγχο εισιτηρίων του ΟΑΚΑ, με τη διαφορά ότι ο δρόμος είναι στενός και η απόσταση είναι μικρότερη.

Τι θα συμβεί, λοιπόν, αν οι οπαδοί της Ρόμα (που έχουν προηγούμενα με τον Ολυμπιακό) συνασπιστούν με εκείνους της Λάτσιο εναντίον των αστυνομικών και... συνδυάσουν την επίθεση με την είσοδο των φιλοξενουμένων οπαδών; Θα τους προστατέψει κάποιος εκείνη τη στιγμή; Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό είναι το σημαντικότερο εκτός έδρας ματς των τελευταίων ετών για τους ερυθρόλευκους, αλλά αν η Μάντσεστερ προστατεύει τους φίλους της, δε βλέπω το λόγο να θέλει να εκθέσει σε κινδύνους τους δικούς του ο Ολυμπιακός...

Ρίξτε μία ματιά και σε αυτό

Προχθές χάζευα το blog του Χάρι Κλιν, στο οποίο έφτασα εντελώς κατά τύχη. Δεν γνώριζα καν ότι έχει προσωπικό σάιτ, πόσο μάλλον blog.

Δεν γνωρίζω προσωπικά αυτόν τον περίφημο άνθρωπο, αλλά μακάρι να μπορούσα να το κάνω. Από μικρός με έκανε να γελάω μέχρι δακρύων και ανάμεσα στις λέξεις να αφυπνήζει τη συνείδηση ενός έλληνα που δεν αντέχει άλλο αυτή τη χώρα, αλλά δε θέλει και να την εγκαταλείψει.

Οι απόψεις του Χάρι Κλιν ήταν πάντα ανατρεπτικές, γι' αυτό ξεχώριζαν. Ακόμα και σήμερα αν ακούσει κανείς τους δίσκους του, θα διαπιστώσει ότι ΤΙΠΟΤΑ δεν έχει αλλάξει. Είναι σαν να τους ηχογράφησε χθες! Ρίξτε μία ματιά κι εσείς, άλλωστε στο blog του
δεν προσφέρεται μόνο για γέλιο αλλά και για κλάμματα, με την κατάντια μας και σα νεοέλληνες που είμαστε. Δηκτικό χιούμορ, μαύρο κι άραχνο, που συνεχίζει να κτυπάει καμπανάκι στο πίσω μέρος του εγκεφάλου. Τσεκάρετέ το, αξίζει τον κόπο...

Ο 15χρονος που ΔΕΝ μπορεί να αποκτήσει η Μπαρτσελόνα

Το τελευταίο διάστημα γίνεται μεγάλος ντόρος για τον Τζέιμς Μακάρθι, το 16χρονο «παιδί – θαύμα» της Χάμιλτον, που έχει ήδη 40 συμμετοχές με την ομάδα της β’ κατηγορίας στη Σκωτία. Οι καταλανοί, όμως, φαίνεται ότι δυσκολεύονται πολύ να αποκτήσουν όχι μόνο αυτόν, αλλά και έναν ακόμα παίκτη που θεωρείται επένδυση για το μέλλον.

Πρόκειται για τον Τζον Μπόστοκ, τον παίκτη που έγινε πρώτο θέμα στην Αγγλία, καθώς σε ηλικία 15 ετών και 289 ημερών μπήκε στο βιβλίο της ιστορίας ως ο νεότερος παίκτης που έπαιξε σε επαγγελματική κατηγορία της χώρας. Η Τσέλσι προσπαθεί να τον αποκτήσει, ενώ η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τον παρακολουθεί από καιρό και η Μπαρτσελόνα έχει κάνει πρόταση για να τον προσθέσει στο ρόστερ της. Κανείς, όμως, δεν έχει καταφέρει να δελεάσει ακόμα ούτε τον πρόεδρο της Κρίσταλ Πάλας, ούτε τον ίδιο τον ποδοσφαιριστή!

Ο Μπόστοκ πήγε την προηγούμενη Δευτέρα κανονικά στο σχολείο του, στο νότιο Λονδίνο, αλλά το μυαλό του βρισκόταν στο ματς της προηγούμενης μέρας. Είχε παίξει αρκετά καλά ώστε να μπει στην αποστολή για το ματς με τη Σκάνθορπ;

Σίγουρα δεν είναι το όνειρο κάθε ποδοσφαιριστή μία τέτοια αναμέτρηση, αλλά για ένα παιδί που μένει δύο βήματα μακριά από το «Σέλχαρστ Παρκ», έχει εισιτήριο διαρκείας στην Πάλας και ονειρεύεται να ακολουθήσει τα βήματα του Ίαν Ράιτ, του Ατίλιο Λομπάρντο και του Ντάγκι Φρίντμαν, αυτό το ματς αποτελεί μία ακόμα επιβράβευση.

Μόλις 34 παίκτες έχουν παίξει πριν από τα 16 χρόνια τους στα πρωταθλήματα της Αγγλίας. Ακόμα και τα «μωρά του Μπάσμπι» δεν είχαν συμμετάσχει στη μεγάλη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πριν γίνουν 16 χρονών. Άρα, ο Μπόστοκ κάτι ξεχωριστό πρέπει να έχει... Πρόκειται για έναν παίκτη με εξαιρετικό αριστερό πόδι, καλή κοντινή και μακρινή πάσα, απίστευτα πνευμόνια που του επιτρέπουν να τρέχει... όλη μέρα και αντίληψη του παιχνιδιού, ο οποίος αγωνίζεται ως κεντρικός μέσος που οργανώνει το παιχνίδι.

Ο 15χρονος, πάντως, είναι και ένα έξυπνο παιδί, «ευγενικός και ξεκάθαρος» όπως λένε οι συμμαθητές του, που τις τελευταίες ημέρες τον πλησιάζουν μόνο για αυτόγραφα. Ακόμα και ο Νιλ Μακγκρέγκορ, διευθυντής στο σχολείο του Μπλακφρίαρς, τον χαρακτηρίζει σεμνό και ειλικρινή.

Μεγάλωσε στο Κάμπεργουελ, ενώ η δασκάλα μητέρα του, Κριστίν και ο πατέρας του, Μικ, που είναι οπαδός της Πάλας, βρίσκονται δίπλα του από μικρό παιδί. Τον προηγούμενο Αύγουστο ο μικρός έβλεπε το παιχνίδι με τη Λέστερ από τις κερκίδες και δύο μήνες μετά ο πατέρας του τον έβλεπε στον πάγκο των αναπληρωματικών.

Ξεχώρισε μεταξύ 200 παιδιών στις ακαδημίες της Κρίσταλ Πάλας όταν ήταν επτά ετών και το μονοπάτι που μπορεί να τον φέρει την επόμενη σεζόν στα σαλόνια του Τσάμπιονς Λιγκ διαγράφηκε ξεκάθαρα μπροστά του. Ο προπονητής της ομάδας, Νιλ Γουόρνοκ, υποστηρίζει ότι ο μικρός είναι εντελώς προσηλωμένος στο ποδόσφαιρο, όπως κι ο πατέρας του. Υποστηρίζει, μάλιστα, ότι ο Μικ Μπόστοκ είναι πολύ προσγειωμένος και δεν απαιτεί παράλογα πράγματα για τον γιο του, κάτι που βοηθάει στην πορεία του Τζον.

Η Μπαρτσελόνα ζήτησε από τον πρόεδρο της Πάλας, Σάιμον Τζόρνταν, να της πουλήσει το μεγαλύτερο αστέρι της ακαδημίας του, αλλά εκείνος αρνήθηκε: «Είναι παλαβός με την ομάδα και θέλω να τον έχουμε κοντά μας για δύο-τρία χρόνια ακόμα. Υπάρχουν άλλοι πέντε ή έξι νέοι παίκτες που μπορούν να κάνουν τη διαφορά και ποντάρουμε πολλά σε αυτούς για το μέλλον».

Η κατάρα της «αφάνειας» κυνηγά τον Ραϊκόνεν

Η Φόρμουλα 1 μας τελείωσε και για φέτος με τον Κίμι Ραϊκόνεν να κατακτά τον πρώτο του τίτλου. Είναι, όμως, μία από τις ελάχιστες φορές που ο παγκόσμιος πρωταθλητής απασχολεί λιγότερο τα ΜΜΕ απ’ ό,τι οι χαμένοι. Και όπου «χαμένος» βάλτε τη Μακλάρεν.

Στην Αγγλία το όνομα του φινλανδού αναφέρεται μόνο στα ρεπορτάζ που ασχολούνται με το αγωνιστικό κομμάτι της κούρσας. Αναλύσεις επί αναλύσεων γεμίζουν τις σελίδες των ταμπλόιντ και των «σοβαρών» εφημερίδων της χώρας αναφορικά με τον Λιούις Χάμιλτον και την απώλεια του τίτλου.

Τι αναφορές για το χαλασμένο κιβώτιο ταχυτήτων, τι highlights από την φετινή του πορεία στα γκραν πρι όπου όλος ο κόσμος θαύμασε το αναμφισβήτητο ταλέντο του, τι ευχολόγια για τις ικανότητές του και το μέλλον του... Ο Ραϊκόνεν πουθενά. Στην Αγγλία το τρίπτυχο «Μπέκαμ, Ουίλκινσον, Χάμιλτον» θυμίζει το άλλοτε περίφημο στη χώρα μας «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια».

Ο μόνος που μπορεί να απασχολήσει περισσότερο –και μόνο κατά διαστήματα αυτή την εποχή- είναι ο ομοσπονδιακός τεχνικός, Στιβ Μακλάρεν, αλλά μόνο αν φύγει από τα «λιοντάρια». Μέχρι τότε, απλώς θα αποδοκιμάζεται μετά βδελυγμίας...

Σε μία άλλη χώρα, στην Ισπανία, το κοινό ασχολείται με τον άλλον ηττημένο, τον Φερνάντο Αλόνσο. Οι ίβηρες κάνουν λόγο για αδικία σε βάρος του συμπατριώτη τους από την πλευρά της Μακλάρεν, που υποστήριξε τον Χάμιλτον περισσότερο από τον δις παγκόσμιο πρωταθλητή.

Ο Τύπος ασχολείται με την επόμενη μέρα του Αλόνσο, που όλοι θεωρούν ότι θα τον βρει στο τιμόνι της Ρενό. Ας μη βιάζεται, όμως, κανείς διότι υπάρχουν λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Ποιός λέει ότι ο Ρον Ντένις θα δώσει έτσι εύκολα την... ελευθέρας στον Αλόνσο; Με την υπογραφή του «χρυσού» συμβολαίου του τον προηγούμενο Μάρτιο, ο ισπανός έβαλε στην τσέπη περίπου 25 εκατ. ευρώ.

Μαζί του, όμως, ήρθε στην αγγλική ομάδα και ο πρώτος σπουδαίος χορηγός. Η ισπανική πολυεθνική τράπεζα Santander συμφώνησε με τη Μακλάρεν για μία χορηγία της τάξεως των 15 εκατ. ευρώ τον χρόνο μόνο και μόνο επειδή ο Αλόνσο οδηγεί γι’ αυτήν. Σε περίπτωση αποχώρησής του, θα πει «αντίο» και ο χορηγός και η Μακλάρεν δεν έχει τέτοιες πολυτέλειες, ιδιαίτερα μετά το πρόστιμο που έφαγε και αγγίζει τα 80 εκατ. ευρώ για την περίφημη υπόθεση κατασκοπείας σε βάρος της Φεράρι!

Τόσο απελπισμένη οικονομικά είναι η Μακλάρεν, που έχει καταθέσει αγωγή κατά της Φεράρι επειδή παρουσίασε ενώπιον της FIA... αποδείξεις για την κατασκοπεία! Η ένοχη αγγλική ομάδα, που καταδικάστηκε επειδή ομολόγησε ο πιλότος της, ζητάει τώρα τα ρέστα από τους ιταλούς επειδή υποστηρίζει ότι τα έγγραφα κλάπηκαν από τα γραφεία της! Κατασκοπεία στην κατασκοπεία δηλαδή και γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι το «σήριαλ Αλόνσο» έχει ακόμα αρκετά επεισόδια μέχρι να φτάσει στο τέλος του.

Α, ναι... Ο Ραϊκόνεν είναι ο νέος παγκόσμιος πρωταθλητής της Φόρμουλα 1.

Αν ο Ότο λεγόταν... Μακρεχάγκελ!

Χαμός γίνεται στην Αγγλία μετά την ήττα με 2-1 από τη Ρωσία. Το φάσμα του υποβιβασμού είναι ορατό για τα «λιοντάρια», αφού ξέρουν ότι με κάτι Γκαϊνταμάκ, Αμπράμοβιτς και σία στο παρασκήνιο, η «ρωσική αρκούδα» εύκολα ή δύσκολα θα περάσει το εμπόδιο του Ισραήλ στο επόμενο παιχνίδι της. Και; Ακολουθεί η αναμέτρηση με την Ανδόρα που είναι ως... μη γενόμενη, συνεπώς «αντίο Euro 2008» για τους άγγλους.

Το δάκρυ τρέχει ποτάμι για τους οπαδούς που δε θα έχουν κάτι να ασχολούνται το καλοκαίρι, για τους καταστηματάρχες αθλητικών ειδών και τους ιδιοκτήτες παμπ που δε θα πουλήσουν ούτε μία ρέπλικα της φανέλας της εθνικής, αλλά και για την κυβέρνηση της Αγγλίας που ήξερε ότι ο κόσμος θα είχε άλλα πράγματα να ασχοληθεί και όχι τα πολιτικά δρώμενα.

Ξαφνικά θυμάμαι τους άγγλους πριν από τέσσερα χρόνια. «Ugly, ugly football», «boring» και άλλα τέτοια έλεγαν για την πρωταθλήτρια Ευρώπης. Λίγες ώρες μετά παρακολουθούσα τον αγώνα της εθνικής μας με την Τουρκία, την επική πρόκριση και τους πανηγυρισμούς και αναρωτιόμουν: τι θα μπορούσε να κάνει ο Ότο Ρεχάγκελ αν βρισκόταν στο τιμόνι της Αγγλίας;

Πρόκειται για ρητορικό ερώτημα, με διττή απάντηση. Θα μπορούσε να πέσει θύμα των ταμπλόιντ που θα αναρωτιόνταν «γιατί δεν κάλεσε στην εθνική το Τεό Γουόλκοτ;» ή θα ασχολιόνταν καθημερινά με τη ζωή του και το αν ήπιε πάνω από τρεις μπύρες (γερμανός γαρ) στην παμπ της γειτονιάς του.

Θα μπορούσε, όμως, να πετύχει και θαύματα. Να πάρει μία εθνική Αγγλίας όπου το ταλέντο πραγματικά υπάρχει, σίγουρα σε μεγαλύτερο βαθμό από την Ελλάδα και με μία μεγαλύτερη «δεξαμενή» ταλέντων και να κτίσει μία νέα αυτοκρατορία. Έναν τέτοιο άνθρωπο χρειάζεται η Αγγλία, αλλά εκείνη επιμένει στους Μακλάρεν. Ανθρώπους που έχουν την αγγλική νοοτροπία, την άποψη ότι «ο οπαδός ξέρει και έχει δίκιο», με αποτέλεσμα να άγεται και να φέρεται από το κάθε πρωτοσέλιδο που διαμορφώνει κοινή γνώμη.

Αυτή είναι η εθνική Αγγλίας. Ένα σύνολο παικτών που παίζουν το «beautiful game» που αρέσει στους οπαδούς, έστω κι αν δεν έχουν ορίσει ακριβώς τι είναι αυτό το «όμορφο ποδόσφαιρο» που ψάχνουν.

Διότι «όμορφο» δε νοείται το ποδόσφαιρο μίας ομάδας που παίζει με δέκα παίκτες στην άμυνα και τον στράικερ μοναχό του μπροστά για περισσότερα από 20 λεπτά την ώρα, ενώ ήδη χάνει με 2-1.

Και σίγουρα δεν είναι «όμορφη» η δικαιολογία ότι το πλαστικό χορτάρι του «Λουζνίκι» επηρέασε τους παίκτες ή ότι το πέναλτι της ισοφάρισης ήταν στην πραγματικότητα φάουλ.

Αυτό που σίγουρα δε θα είναι «όμορφο» είναι το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Ελβετίας και της Αυστρίας χωρίς τα «λιοντάρια». Επειδή οι οπαδοί της είναι εκείνοι που κάνουν τη διαφορά στη μεγαλύτερη διοργάνωση εθνικών ομάδων της γηραιάς ηπείρου και αυτοί θα λείψουν σίγουρα.

Θα είναι εκεί οι κροάτες και ο Γκους Χίντινγκ με τους ρώσους, η Ρουμανία και η Πολωνία του Euro 2012. Δε θα είναι εκεί η Αγγλία, όμως και αυτό από το ξερό της το κεφάλι. Επειδή δεν έχει Ότο Ρεχάγκελ, αλλά παρωχημένα μυαλά που λένε ότι «το ποδόσφαιρο αποτελείται από ήρωες και στο τιμόνι της εθνικής μας θέλουμε κάποιους Μακλάρεν και Αλαρντάις»!

Υ.Σ.: Για όσους τυχόν δεν καταλαβαίνουν τι ακριβώς σημαίνει «αγγλικό ποδόσφαιρο», ας πάνε μέχρι το DVD club της γειτονιάς τους και να νοικιάσουν μία ταινία:
«Mike Bassett: England Manager»
. Έτσι θα καταλάβουν, έστω κι αν πρόκειται για κωμωδία...

Το κλασικό μου πρόβλημα

Αυτόν τον μήνα έπηξα στη δουλειά και, φυσικά, δεν ανέβασα ούτε καν τα κείμενα που έχω γράψει για το Sport11. Δεν πειράζει, τα ανεβάζω όλα μαζί σήμερα και ζητώ συγγνώμη για την ασυνέπειά μου. Καλή ανάγνωση.

Όταν οι άλλοι αγοράζουν τον λάθος «καλό»

Όταν πρωτοάκουσα για το περίφημο δίδυμο των Ρομπίνιο και Ντιέγκο, ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα. Όταν πρωτοείδα το «ζευγάρι» της Σάντος να αγωνίζεται σε ηλικία 17 χρονών μαζί στο ίδιο παιχνίδι έπεσα από τα σύννεφα. Όταν διάβασα ότι η Ρεάλ Μαδρίτης έκανε το παν για να κερδίσει τη μάχη απόκτησης του πρώτου από άλλες μεγάλες ομάδες της Ευρώπης, άρχισα να αναρωτιέμαι αν κάτι πάει καλά με εμένα.

Δε φιλοδοξώ να γίνω προπονητής, αλλά μου αρέσει το ποδόσφαιρο και νομίζω ότι κάτι καταλαβαίνω. Και βλέποντας τους δύο παίκτες να παίζουν, δε μου πήρε πολύ χρόνο να αντιληφθώ ποιός ήταν ο «καλός» της υπόθεσης. Ο Ρομπίνιο είχε το θέαμα, τις ντρίμπλες, την περίφημη «πεταλάδα». Είχε, επίσης, το χρώμα που επέτρεπε σε πολλούς –μάλλον βιαστικά- να τον συγκρίνουν με τον Πελέ.

Δίπλα του, όμως, υπήρχε η ουσία. Και η ουσία είχε το ήρεμο πρόσωπο του Ντιέγκο Ρίμπας Ντα Κούνια. Τη μαγεία ενός κλασικού «δεκαριού» που έχει χαθεί σχεδόν για πάντα από το ποδόσφαιρο, την αύρα του Κακά με την σταθερότητά του, το τελείωμα μεγάλων παικτών της «σελεσάο» που έγραψαν με χρυσά γράμματα τα κεφάλαια του βιβλίου της ιστορίας στη χώρα του καφέ.

Ο βραζιλιάνος πιτσιρικάς είναι, κατά την άποψή μου, πολύ αδικημένος. Μάλιστα, προβληματίστηκα έντονα για την κριτική μου ικανότητα όταν είδα ότι όλοι «έπεφταν» πάνω στον Ρομπίνιο για να τον αποκτήσουν. Εκείνος, φυσικά, μετακόμισε στη Μαδρίτη αμέσως, ενώ ο Ντιέγκο προσπαθούσε να βρει τρόπο να περάσει την πόρτα για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

Η Πόρτο τον πίστεψε αρχικά, αλλά δεν του έδωσε την ευκαιρία να δείξει το πραγματικό ταλέντο του. Η ομάδα ήθελε άμεσα αποτελέσματα, αλλά ο βραζιλιάνος ήθελε χρόνο προσαρμογής. Σύντομα αποφάσισε να αλλάξει κλίμα και η Βέρντερ έδωσε μεγαλύτερη βαρύτητα στις ικανότητές του.

Άλλωστε, το Τόμας Σάαφ φημίζεται για το «μάτι» του και έδωσε στον πιτσιρικά όλα τα εφόδια που χρειαζόταν για να κάνει καριέρα στη μπουντεσλίγκα. Ο τεχνικός της Βέρντερ Βρέμης άφησε ελεύθερο έναν παίκτη με τεράστια φαντασία στο παιχνίδι του και ο Ντιέγκο είχε ήδη μάθει τι περιμένει η Ευρώπη από αυτόν μετά το πέρασμά του από την Πορτογαλία.

Αυτοί που κλαίνε με όσα βλέπουν είναι οι άνθρωποι της Τότεναμ, που το 2003 είχαν συμφωνήσει με τη Σάντος για να τον αποκτήσουν, αλλά ο πρόεδρος της Σάντος υπαναχώρησε και η συμφωνία κατέρρευσε.

Πέρυσι, ο γιος του Ντζαΐρ και της Σεσίλια έγινε ο πρώτος παίκτης στη Γερμανία στα κερδισμένα φάουλ. Το επιθετικό στιλ της ομάδας του τού έδωσε την ευκαιρία όχι μόνο να μοιράζει ασίστ σε περισσότερους από έναν συμπαίκτες του, αλλά να σκοράρει και ο ίδιος με μεγάλη ευκολία. Άλλωστε, στη Βραζιλία όπου το ποδόσφαιρο δεν μπαίνει σε καλούπια, δεν έκανε κάτι διαφορετικό...

Μαζί με τον Τόρστεν Φρινγκς αποκαλούνται από τον Τύπο «οι μηχανές της Βέρντερ», ενώ στις 20 Απριλίου του 2006 μπήκε στο βιβλίο της Ιστορίας του γερμανικού ποδοσφαίρου όταν σκόραρε ένα απίστευτο γκολ εναντίον της Άαχεν, σουτάροντας από 62,5 μέτρα! Η τεχνική του κατάρτιση έχει κτιστεί χάρη στην ενασχόλησή του με το ποδόσφαιρο σάλας, ενώ όποτε ακούει να γίνονται συγκρίσεις μεταξύ του ίδιου και του Ζίκο, στρίβει αλλού το κεφάλι.

Σοβαρότητα; Φόβος; Σεμνότητα; Ποιός ξέρει; Το σίγουρο είναι ότι αποτελεί υπόδειγμα επαγγελματία, έμαθε πολύ γρήγορα γερμανικά για να συνεννοείται με τους συμπαίκτες και τον προπονητή του, ενώ ο Σάαφ πολύ χάρηκε όταν τον είδε να καταφτάνει στη Βρέμη δίπλα στην αγαπημένη του Μπρούνα Λετίσια.

Άλλωστε, κάθε προπονητής θέλει έναν δευσμευμένο ποδοσφαιριστή στην ομάδα του για να αποφεύγει τα νυχτοπερπατήματα και ο Ντιέγκο βρίσκεται με την αγαπημένη του από τότε που ο ίδιος ήταν 17 και εκείνη 16. Κι αν κανείς φαντάζεται ότι η πιτσιρίκα μπορεί να γίνει η ανεπίσημη «μάνατζέρ» του που με τις απαιτήσεις ίσως καταστρέψει την καριέρα του, αρκεί να μάθετε ότι σπουδάζει ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού και είναι αρκετά ώριμη ώστε να μην... μπλέκεται με το ποδόσφαιρο.

Πόσο απέχει ο «ιδανικός» από τον «γραφικό»;

Αυτό που ο Ρομάν Αμπράμοβιτς ψιθύριζε σε έναν από τους ανθρώπους του πάγκου στο «Ολντ Τράφορντ» ήταν η εντολή να περάσει ο Σον Ράιτ-Φίλιπς στο γήπεδο στη θέση του Φλορέν Μαλουντά; Όταν ο Εβγκένι Σβίντλερ, το δεξί χέρι του ρώσου μεγιστάνα, πετάχτηκε από τη θέση του και ούρλιαζε, μήπως ήταν απαιτούσε από τον Γκραντ να παίξει το Σάββατο εναντίον της Φούλαμ με 4-4-2;

Οι ολιγάρχες ανέλαβαν και πάλι τον έλεγχο, κάτι που σημαίνει ότι τίποτα δεν είναι απίθανο. Οι τελευταίες ειδήσεις από το στρατόπεδο της Τσέλσι αναφέρουν ότι ο Αμπράμοβιτς έδωσε εντολή στον Μικαέλ Εσιέν να παίζει με τη μπάλα από τα άκρα, όμως αυτό δεν έγινε μέσω του νέου προπονητή της Τσέλσι αλλά μέσω του Αντρέι Σεφτσένκο, ο οποίος έπαιζε ρόλο διερμηνέα στα αποδυτήρια!

Η κατάσταση στην ομάδα του Λονδίνου φαίνεται ότι έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο μετά την αποχώρηση του Ζοζέ Μουρίνιο. Το γεγονός ότι κάποιος ξοδεύει 500 εκ. λίρες για μεταγραφές σε μία ομάδα, δεν τον κάνει ειδικό. Η τρέλα των ιδιοκτητών, όμως, αυξάνεται διαρκώς από τότε που ο Μάικλ Νάιτον ξευτιλίστηκε όταν μπήκε με φόρμα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο γήπεδο και έκανε κόλπα με τη μπάλα. Ο Νάιτον δεν κατάφερε να πάρει τις μετοχές της ομάδας, αλλά ανέβασε ψηλά τον πήχη του παραλογισμού.

Ο Αμπράμοβιτς δεν έκανε αυτό το λάθος, αλλά εκθέτει τον εαυτό του και αρχίζει να μετατρέπεται από «ονειρεμένο ιδιοκτήτη» σε «γραφική φιγούρα». Κινδυνεύει να γυρίσει την ομάδα του λίγα χρόνια πίσω, όταν πρωτοανέλαβε τα ηνία της Τσέλσι και καθόταν με τις συνεργάτες του στο «Στάμφορντ Μπριτζ» για να τους πει: «Ντέιβιντ Μπέκαμ, Ζινεντίν Ζιντάν, Ροναλντίνιο, ας τους αγοράσουμε όλους»!

Ήταν η εποχή που ο Πίνι Ζάχαβι ήξερε ποιό είναι το επόμενο μεταγραφικό απόκτημα της ομάδας του Λονδίνου, πριν καλά – καλά το μάθει ο προπονητής Κλαούντιο Ρανιέρι… Ο Αβράμ Γκραντ θα ζήσει ανάλογες στιγμές, αφού ο Αμπράμοβιτς κυνηγάει τον Ροναλντίνιο και οι οπαδοί περιμένουν, αλλά ο κόσμος κατάλαβε μετά τις αποτυχημένες μεταγραφές των Σεφτσένκο και Μπάλακ ότι το όνομα δε λέει τίποτα αν δεν ξέρεις πώς να χρησιμοποιήσεις τον παίκτη.

Ο μεγαλύτερος προβληματισμός για τους οπαδούς της Τσέλσι, όμως, είναι η αβεβαιότητα για το μέλλον. Αν κρίνει κανείς από τη γλώσσα του σώματος του Αμπράμοβιτς, μπορεί να καταλάβει πολλά: στο ματς με την Άστον Βίλα εξαφανίστηκε πριν το φινάλε, δείγμα του εκνευρισμού του, στο παιχνίδι με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ παρέμεινε στη θέση του μέχρι το τέλος και χειροκροτούσε.

Ήταν μία ολοφάνερη προσπάθεια να δείξει ότι υπάρχει ενότητα, παρότι οι φίλοι των «κόκκινων διαβόλων» στα καθίσματα ακριβώς από κάτω του τον κορόιδευαν. Ο ρώσος μεγιστάνας δείχνει ότι είναι διατεθειμένος να περάσει την επιχειρηματική του φιλοσοφία και στην ποδοσφαιρική του ομάδα, αρκεί να μπορεί να έχει τον έλεγχο όπως εκείνος επιθυμεί.

Για να πετύχει τον στόχο του έχει μία εύκολη λύση, τα λεφτά. Μπορεί να ξοδέψει όσα θέλει για να «χρυσώσει» έναν μεγάλο προπονητή, μπορεί να αγοράσει όσους παίκτες θέλει χωρίς να σκεφτεί τα έξοδα, αρκεί να είναι εκείνος που θα έχει τον τελευταίο λόγο όποτε το θελήσει. Σε αυτή την περίπτωση, ο κίνδυνος να χάσει τον προσανατολισμό της η Τσέλσι είναι ορατός. Ο Αμπράμοβιτς, όμως, θα έχει σιγουρέψει ότι για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα δε θα υπάρξει φωνή που θα πει «διώξτε τη διοίκηση»…

Τους χωρίζει ένα γράμμα και... ολόκληρη καριέρα

Χρειάστηκε να περάσουν δέκα χρόνια για να βρουν τα Σκόπια τον «νέο Πάντσεφ». Πολλοί υποστηρίζουν ότι είναι άδικο για τον Γκόραν Πάντεφ να συγκρίνεται με τον μεγαλύτερο σκοπιανό ποδοσφαιριστή που ανέδειξε η χώρα, αλλά η αλήθεια είναι ότι για ένα τόσο μικρό κράτος η προσμονή για σπουδαίες διακρίσεις είναι τεράστια.

Οι προσδοκίες του κοινού από τον Πάντεφ είναι πολύ μεγάλες, παρότι αυτά που τον χωρίζουν από τον Πάντσεφ είναι ένα.. γράμμα στο επίθετο και φυσικά μία τεράστια διαφορά στην καριέρα. Ωστόσο, έχουν αρκετά κοινά γνωρίσματα όπως το γεγονός ότι το όνομά τους έχει συνδεθεί με την Ίντερ.

Ο Πάντεφ αποτελεί τη νέα ελπίδα των Σκοπίων στο ποδόσφαιρο και βρίσκεται στο δρόμο του Ολυμπιακού στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Γεννήθηκε στην Στούρμιτσα στις 27 Ιουλίου 1983 και ως πιτσιρικάς έδειξε ότι έχει αρκετό ταλέντο ώστε να πετύχει μεγαλύτερα πράγματα από τους περισσότερους συμπατριώτες του.

Η Ίντερ τον ξεχώρισε και τον ενέταξε στις ακαδημίες της και εκεί ο Πάντεφ μαζί με τον συμπατριώτη του Άκο Στόικοφ κατάφεραν να δώσουν στην ιταλική ομάδα τον τίτλο του πρωταθλήματος Νέων στην Ιταλία. Ενώ, όμως, ήταν έτοιμος για να μπει στην πρώτη ομάδα, η Ίντερ αποφάσισε να τον δανείσει αρχικά στη Σπέτσια κι έπειτα στην Ανκόνα για να κερδίσει εμπειρίες.

Στην τελευταία ανέπτυξε ακόμα περισσότερο το ταλέντο του και το 2004 συμπλήρωσε μία σεζόν με 20 συμμετοχές. Την επόμενη χρονιά πήγε στη Λάτσιο, σαν αντάλλαγμα για τη μεταγραφή του Στάνκοβιτς στην Ίντερ και στην πρώτη του σεζόν είχε 25 συμμετοχές με 4 γκολ, στο πλευρό του Πάολο Ντι Κάνιο.

Το 2005-2006 με 34 συμμετοχές έκανε την καλύτερη σεζόν στη Serie A, αφού πέτυχε έντεκα γκολ και ήταν αντικατάστατο στέλεχος της ενδεκάδας. Έτσι, κατάφερε να φτάσει μέχρι την εθνική ομάδα, με την οποία έχει 31 συμμετοχές και 11 τέρματα.

Ο Πάντεφ είναι μόλις ο δεύτερος σκοπιανός που παίζει στην Ιταλία μετά τον Πάντσεφ και είναι λογικό να γίνονται συγκρίσεις με τον μεγάλο επιθετικό που έγραψε ιστορία στον Ερυθρό Αστέρα. Φυσικά, το στιλ παιχνιδιού τους είναι διαφορετικό, με τον Πάντσεφ να είναι μία μηχανή του γκολ, ενώ ο Πάντεφ έχει καλύτερη τεχνική και παίζει πιο πολύ σαν περιφερειακός επιθετικός, ακόμα και σαν επιτελικός μέσος. Ωστόσο, ο πρώτος δυσκολεύτηκε πολύ στο στιλ παιχνιδιού της Ιταλίας όταν αγωνίστηκε στην Ίντερ, ενώ ο Πάντεφ έχει προσαρμοστεί άριστα και γρήγορα.

Κανείς δεν ξέρει τι πρέπει να περιμένει από τον Πάντεφ στο μέλλον. Πριν από ένα χρόνο το όνομά του ενεπλάκη σε μεταγραφικά σενάρια που αφορούσαν την Πόρτσμουθ, τη Λεβερκούζεν, την Έβερτον, τη Βέρντερ Βρέμης και την Άρσεναλ. Μάλιστα, στην περίπτωση των «κανονιέρηδων» φέρεται να είπε ότι είναι όνειρό του να φορέσει τη φανέλα της, αλλά αμέσως διέψευσε όλη τη συνέντευξη και διακήρυξε την αφοσίωσή τους στους «λατσιάλι».

Όπως κι αν τα φέρει η τύχη για τον Πάντεφ, είναι σίγουρο ότι πρέπει να αποκτήσει περισσότερη σταθερότητα. Κανείς δεν αμφισβητεί τις ικανότητές του, αλλά θεωρείται ότι δεν είναι όσο μαχητικός θα έπρεπε για να προκαλέσει αίσθηση στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, ενώ δεν μπορεί να διατηρήσει τη φόρμα του για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Το ευχάριστο γι’ αυτόν είναι ότι, παρά το νεαρό της ηλικίας του, τα μυαλά του δε φαίνεται να έχουν πάρει αέρα. Μοντέλα και διάφορες παρουσιάστριες της τηλεόρασης στην Ιταλία πολιορκούν τον σκοπιανό επιθετικό, αλλά εκείνος παραμένει σταθερός στη σχέση του με τη Νάντιτσα που γνωρίζει από μικρή. Οι γονείς του, μάλιστα, την αποκαλούν ήδη «κόρη» τους και οι δύο νέοι ενδέχεται να παντρευτούν το προσεχές καλοκαίρι.

Θεωρεί τιμή του να εκπροσωπεί τη χώρα του σε κάθε εκδήλωση, γι’ αυτό και ανέλαβε να παρουσιάσει στην Ιταλία την τραγουδίστρια των Σκοπίων, Καρολίνα Γκότσεβα, στην ευρωπαϊκή τουρνέ που πραγματοποίησε ενόψει του διαγωνισμού τραγουδιού της Eurovision 2007.

Το πλουσιόπαιδο που μαγεύει τα πλήθη

Αρκετοί είναι οι ποδοσφαιριστές που προτίμησαν τη στρογγυλή θεά από τις επιχειρήσεις. Η οικογένεια του Τζιανλούκα Βιάλι ήταν πλούσια από τις κατασκευαστικές επιχειρήσεις της και ζούσε σε ένα κάστρο στην Κρέμονα. Ο Φερνάντο Ρεδόνδο ονομαζόταν «ο μικρός πρίγκιπας» όχι μόνο για το αριστοκρατικό του στιλ, αλλά και το γεγονός ότι η οικογένειά του κέρδιζε πολλά από την εκτροφή βοοειδών.

Ο πατέρας του Αντρέα Πίρλο είναι ιδιοκτήτης ενός εργοστασίου κατασκευής σιδηρικών εργαλείων, ενώ η οικογένεια του Όλιβερ Μπίρχοφ έκανε περιουσία από τις ενεργειακές επιχειρήσεις. Ο πατέρας του Εμίλιο Μπουντραγκένιο ήταν ιδιοκτήτης κοσμηματοπωλείου στη Μαδρίτη και οι διεθνείς βραζιλιάνοι Λεονάρντο, Τοστάο και τα αδέρφια Σόκρατες και Ραΐ προέρχονται από την μεσαία τάξη.

Σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων ανήκει και ο Κακά. Το παιδί – θαύμα του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου, ο παίκτης που είναι πιο ουσιαστικός από τον Ροναλντίνιο και κάνει τον Ρονάλντο να θυμίζει κλόουν, πήρε από το χεράκι τη Μίλαν και την οδηγεί στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.

Στη Βραζιλία τα παιδιά των πλουσίων θεωρούν τιμωρία να δουλέψουν για το χαρτζιλίκι τους και ζητούν λεφτά από τους γονείς τους για να τα ξοδέψουν στη Βραζιλία. Ο Κακά προτίμησε να ακολουθήσει το δύσκολο δρόμο και ανέλαβε ευθύνες και υποχρεώσεις που άλλοι 24χρονοι μάλλον θα είχαν αφήσει πίσω τους από καιρό. Εκεί που άλλοι μετατρέπουν το «δίχτυ ασφαλείας» σε αιώρα για να ξαπλώνουν, ο Κακά το μετέτρεψε σε τραμπολίνο και φτάνει ολοένα και ψηλότερο.

Οι θαυμαστές του Μαξ Βέμπερ δε θα εκπλήσσονταν αν μάθαιναν ότι η οικογένεια του Κακά ανήκει στους Προτεστάντες. Ο γερμανός επιστήμονας υποστήριξε ότι ο προτεσταντισμός βοηθάει να δημιουργηθεί ένα είδος νοοτροπίας που ενθαρρύνει τη σκληρή δουλειά στο σημείο της εξιδανίκευσης.

Η εκκλησία στην οποία ο Κακά μεγάλωσε, η Reascer (Αναγέννηση), είναι διαφορετική από το κύμα του προτεσταντισμού που έχει κτυπήσει τις φτωχές γειτονιές της Βραζιλίας και, πλέον, προσελκύει όλο και περισσότερο κόσμο σε σχέση με τους καθολικούς, αφού στρέφεται κυρίως στη μεσαία τάξη.

Ο Κακά ποτέ δεν έκρυψε τους δεσμούς με την πίστη και τη δίψα για παγκόσμια επιτυχία. «Όταν ξεφεύγω από το δρόμο του Θεού, κλαίω» έχει εκμυστηρευθεί το 2002 όταν ακόμα έπαιζε στη Σάο Πάολο αν και παραδέχτηκε τότε ότι έκανε εσκεμμένα φάουλ για να γλιτώσει η ομάδα του τις αντεπιθέσεις.

«Βλέπω τον εαυτό μου σαν επιχείρηση» παραδέχεται ο 24χρονος βραζιλιάνος και εξηγεί: «Αν η επιχείρηηση πάει καλά, τότε ο πελάτης μου, τη Σάο Πάολο, θα είναι ευχαριστημένο με εμένα. Έτσι, κερδίζω περισσότερα. Έπειτα θα ψάξω για μεγαλύτερο πελάτη, την εθνική ομάδα ή έναν ξένο σύλλογο».

Η «Κακά ΑΕ» έδειξε ότι είχε τα φόντα να γίνει μεγάλη. Όταν ο Κακά ήταν επτά χρονών η μητέρα του, Σιμόν, άκουσε τον δάσκαλο γυμναστικής του γιου της να της προτείνει να τον βάλει σε μία ακαδημία ποδοσφαίρου. Ο Κακά έγινε μέλος της Σάο Πάολο και το 1997 σε ηλικία 15 ετών αποτελούσε μέλος της εφηβικής ομάδας. Τότε αντιμετώπισε το μεγάλο δίλημμα: τι θα έκανε με τη ζωή του;

Οι γονείς του τού εξήγησαν τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζε αν γινόταν ποδοσφαιριστής ή αν θα σπούδαζε για να γίνει πολιτικός μηχανικός όπως ο πατέρας του. Έπειτα του είπαν «θα βρεις ευχαρίστηση και προβλήματα σε κάθε περίπτωση, αλλά η επιλογή είναι δική σου και εμείς θα σε υποστηρίξουμε». Το ποδόσφαιρο τον κέρδισε και αμέσως γνώρισε παιδιά από διαφορετικές τάξεις, με τα οποία άρχισε να συνυπάρχει σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον.

Ο Μπόσκο Λέιτε πάλι τον βοήθησε εμμέσως. Ο πατέρας του Κακά εξαιτίας της δουλειάς του άλλαζε συνεχώς τόπο κατοικίας. Η νομαδική ζωή βοήθησε τον γιο του, Ρικάρντο Ίζεκσον Σάντος Λέιτε, ο οποίος γεννήθηκε στη Μπραζίλια αλλά είχε μετακομίσει σε αρκετές πόλεις στα πρώτα χρόνια της ζωής του. Έτσι, η αλλαγή περιβάλλοντος και οι δυσκολίες δεν ήταν πρόβλημα για ένα παιδί που είχε μάθει να προσαρμόζεται γρήγορα.

Οι γονείς του τον μεγάλωσαν με θρησκευτικές αρχές, αλλά η θρησκεία δεν τον συγκινούσε. Ωστόσο, η 30η Σεπτεμβρίου του 2000 άλλαξε όλη του τη ζωή. Ο Κακά είχε πάει στο σπίτι των παππούδων του για σαββατοκύριακο, στο Κάλντας Νόβας του Γκοΐας και καθώς έπαιζε μπάλα στην αυλή, γλίστρησε και κτύπησε με το κεφάλι στην άκρη της πισίνας.

Επέστρεψε στη Μπραζίλια κι έκανε πάλι προπονήσεις με τη Σάο Πάολο. Στη δεύτερη προπόνηση όμως λιποθύμησε κι αμέσως μπήκε στο νοσοκομείο. Το κτύπημα στο κεφάλι ήταν πιο σημαντικό απ' ό,τι είχε υπολογίσει αρχικά ο παίκτης, ένα κόκαλο είχε σπάσει και κινδύνευε να μείνει παραπληγικός! Φόρεσε κολάρο για 50 ημέρες και στο μεταξύ άρχισε να προσεύχεται στο Θεό ώστε να τον βοηθήσει να ξεπεράσει το πρόβλημά του και να επιστρέψει στα γήπεδα.

«Ήταν δύο δύσκολοι μήνες της ζωής μου» είπε ο Κακά και εξήγησε: «Σκέφτηκα πολύ, κατάλαβα τι είναι σημαντικό και τι δεν είναι. Ωρίμασα απότομα. Ήταν μία στιγμή θρησκευτικής αγαλλίασης, μία επαφή με τον Θεό και τον Ιησού. Πάντα είχα μαζί μου τη Βίβλο, αλλά τώρα τη διαβάζω πολύ συχνότερα».

Κατάφερε να επιστρέψει κι από τότε σε κάθε γκολ που πετυχαίνει κάνει το σταυρό του και σηκώνει το χέρι στον ουρανό για να ευχαριστήσει το Θεό για τη βοήθειά του. Μάλιστα, όταν κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002 έκανε το γύρο του θριάμβου με ένα μπλουζάκι που έγραφε «Ανήκω στον Ιησού». Το ίδιο μήνυμα αναγράφεται στα ποδοσφαιρικά του παπούτσια και αυτό επέλεξε για τους πανηγυρισμούς της κατάκτησης του τίτλου στην Ιταλία με τη φανέλα της Μίλαν το 2004.

Ο Κακά έχει δύο βαθμούς μυωπία σε κάθε μάτι και θέλει να κάνει εγχείρηση για να διορθώσει την όρασή του. Προς το παρόν πάντως, τα πάει μία χαρά με τους φακούς επαφής και το «πρόβλημα» δεν είναι διόλου φανερό.

Θα περίμενε κανείς ότι το ποδόσφαιρο του έχει πάρει το μυαλό, όμως, έχει τελειώσει το σχολείο και όνειρό του είναι να παρακολουθήσει μαθήματα στο Κολέγιο Φυσικής Αγωγής ή Διοίκησης Επιχειρήσεων. Το όνειρό του, άλλωστε, μέχρι τα οκτώ χρόνια δεν ήταν να γίνει ποδοσφαιριστής, αλλά καθηγητής γυμναστικής.

Παρότι άρχισε να ασχολείται με το ποδόσφαιρο σε μικρή ηλικία, το πρωί διάβαζε και το απόγευμα έπαιζε μπάλα, ενώ ενδιάμεσα πήγαινε στο σχολείο. Τη μεγαλύτερη βοήθεια εντός γηπέδων παραδέχεται ότι την έλαβε από τον Σεφτσένκο, αφού ο ουκρανός επιθετικός υποδέχθηκε στη Μίλαν τον βραζιλιάνο σαν μικρό αδερφό του και του δίδαξε πολλά μυστικά του αθλήματος.

Ο Κάρλο Αντσελότι υποστηρίζει ότι τα μεγάλα όπλα του Κακά είναι δύο: ο απλός τρόπος παιχνιδιού του και η απίστευτη αντοχή του. Ο Κακά παραδέχεται ότι το βραζιλιάνικο «ρισκαδόρικο» στιλ δεν ταιριάζει με το απλό ποδόσφαιρο, αλλά τονίζει ότι μπορεί κανείς να ρισκάρει ακόμα κι όταν κάνει κάτι απλό. Όσο για τη φυσική του κατάσταση; Ο Κακά δε θυμίζει σε τίποτα τους παίκτες με τους οποίους έχει συγκριθεί στο παρελθόν. Ο Μαραντόνα είχε τρομακτική εκρηκτικότητα, ενώ ο Ρομπέρτο Μπάτζιο είχε φοβερή ταχύτητα στις μικρές αποστάσεις.

Ο 24χρονος μέσος, όμως, διαθέτει μία ανεξάντλητη αντοχή. Τρέχει τα 100 μέτρα με τη δύναμη ενός σπρίντερ, αλλά έχει την αντοχή ενός δρομέα μεγάλων αποστάσεων. Έχει την ικανότητα να επιταχύνει συνεχώς, χωρίς να κουράζεται. Ο γυμναστής της Μίλαν, Ντανιέλε Τογκνατσίνι, υποστηρίζει ότι μετά το ποδόσφαιρο ο Κακά μπορεί να κάνει καριέρα σαν σκιέρ: «Ένα από τα πλεονεκτήματα αυτού του αθλήματος είναι η ανεξαρτησία που έχουν τα πόδια από το υπόλοιπο σώμα. Δείτε τις κινήσεις του. Κουνάει τα πόδια του, όχι όμως το σώμα του»!

Τον Δεκέμβριο του 2005 παντρεύτηκε με την αγαπημένη του Καρολίν Σέλικο, τη 20χρονη κόρη του αντιπροσώπου του στη Βραζιλία. Παρ' όλα αυτά, οι φανατικές θαυμάστριες συνεχίζουν να του κάνουν προτάσεις για γάμο, όπως η 22χρονη Κριστιάν Σαμπάϊο, που έχει γράψει με τατουάζ στο σώμα της "ο Κακά είναι Άγγελος" και ασπάστηκε την Εκκλησία των Ευαγγελιστών για χάρη του!

Πέπε Ρέινα: "Μηδέν" μόνο στο παθητικό

Στην Ισπανία δεν εκτίμησαν τις ικανότητές του. Τώρα ο Χοσέ Μανουέλ «Πέπε» Ρέινα Πάεθ βαδίζει στα χνάρια του περίφημου Ντουκαντάμ και με δύο αποκρούσεις πέναλτι έστειλε τη Λίβερπουλ στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.

Το 2005 στην Κωνσταντινούπολη ήταν ο Γέρζι Ντούντεκ ο ήρωας της Πόλης, ο άνθρωπος που με τις αποκρούσεις του στη «ρώσικη ρουλέτα» χάρισε το τρόπαιο στους «κόκκινους». Ο Ρέινα υποστηρίζει ότι τα καλύτερα τα κρατάει για την Αθήνα και κανείς δεν μπορεί πει ότι υπερβάλει. Ο ισπανός γκολκίπερ έχει κτίσει μία εκπληκτική φήμη σχετικά με τα πέναλτι, αφού τα ποσοστά του είναι εντυπωσιακά.

Εξίσου εντυπωσιακές είναι και οι εμφανίσεις του κάτω από τα δοκάρια της Λίβερπουλ. Τη σεζόν 2006-2007 κράτησε απαραβίαστη την εστία του 30 φορές σε 53 συνολικά αγώνες, ενώ φέτος στο Τσάμπιονς Λιγκ έχει 13 συμμετοχές και έχει διατηρήσει απαραβίαστη την εστία του σε επτά ματς. Συνολικά ως τώρα στη σεζόν έχει κρατήσει το «μηδέν» στην εστία του 26 φορές σε 49 αγώνες όλων των διοργανώσεων.

Όπως ο πατέρας του, Μανουέλ, έτσι κι εκείνος ξεκίνησε την καριέρα του στις ακαδημίες της Μπαρτσελόνα, παρότι γεννήθηκε στη Μαδρίτη στις 31 Αυγούστου του 1982. Η αγάπη του για τη θέση του τερματοφύλακα δεν προήλθε μόνο από το γεγονός ότι ο πατέρας του ήταν διάσημος γκολκίπερ της Ατλέτικο Μαδρίτης, αλλά γιγαντώθηκε όταν σε ηλικία 8 ετών ο Πέπε έμεινε άγαλμα επειδή ο Άντονι Θουμπιθαρέτα του χάρισε τα γάντια του μετά από ένα παιχνίδι της ομάδας του.

Έκανε το ντεμπούτο του με τους καταλανούς σε ηλικία 18 ετών και το 2001 έπαιξε στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ εναντίον της σημερινής του ομάδας. Ο Ρέινα μετακόμισε στη Βιγιαρεάλ με τη μορφή δανεισμού το 2002, αφού η Μπαρτσελόνα θέλησε να του δώσει παιχνίδια στα πόδια του προκειμένου να αποκτήσει εμπειρίες. Η μετακόμιση έγινε μόνιμη το 2004 και ο Ρέινα βοήθησε τα «κίτρινα υποβρύχια» να φτάσουν στην έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ στο τέλος της σεζόν.

Τότε ήρθε η Λίβερπουλ με πρόταση για την απόκτησή του, καθώς ο Ράφα Μπενίτεθ τον χαρακτήρισε ως «τον καλύτερο γκολκίπερ στην Ισπανία». Αμέσως μετά την κατάκτηση του τροπαίου του Τσάμπιονς Λιγκ από τη Λίβερπουλ, ο Ρέινα άρπαξε την ευκαιρία και πήρε τη φανέλα του βασικού από τον Ντούντεκ. Ο 25χρονος τερματοφύλακας έκανε ντεμπούτο εναντίον της TNS από την Ιρλανδία στον πρώτο προκριματικό γύρο του Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ στην αρχή της σεζόν έκανε το ντεμπούτο του στην εθνική Ισπανίας.

Η σεζόν αποδείχθηκε επιτυχημένη για τον ισπανό αφού έσπασε ένα μεγάλο αριθμό ρεκόρ για τη Λίβερπουλ. Στις 3 Δεκεμβρίου του 2005 κράτησε για έκτο συνεχόμενο ματς στην Πρέμιερ Λιγκ απαραβίαστη την εστία του εναντίον της Γουίγκαν και έσπασε το προηγούμενο σερί του Ντέιβιντ Τζέιμς με πέντε ματς από την περίοδο 1996-97. Το σερί του Ρέινα σταμάτησε εναντίον της Έβερτον μετά από οκτώ συνεχόμενους αγώνες χωρίς να δεχτεί γκολ στις 28 Δεκεμβρίου.

Στις 16 Απριλίου του 2006 γιόρτασε τις 50 συμμετοχές του κόντρα στη Μπλάκμπερν χωρίς να δεχτεί γκολ. Έτσι, κατέχει το ρεκόρ του καλύτερου παθητικού για «τερματοφύλακα της ομάδας στα πρώτα 50 παιχνίδια του». Το προηγούμενο ρεκόρ ανήκε στον Ρέι Κλέμενς από το 1970-71 με 32 γκολ, ενώ ο Ρέινα είχε δεχτεί 29.

Τον Μάιο του 2006 δέχτηκε το βραβείο του «Χρυσού Γαντιού» στην Πρέμιερ Λιγκ επειδή κράτησε σε 20 αγώνες της περιόδου απαραβίαστη την εστία του. Στον τελικό του κυπέλλου Αγγλίας στις 13 Μαΐου έγινε μοιραίος και ήρωας στην επικράτηση επί της Γουέστ Χαμ. Κατά τη διάρκεια του ματς ο Ρέινα έκανε συνεχή λάθη και έδωσε το δικαίωμα στην αντίπαλο να προηγηθεί με 3-2, μέχρις ότου ο Στίβεν Τζέραρντ ισοφάρισε και έστειλε το ματς στην παράταση.

Εκεί πραγματοποίησε μία εξαιρετική απόκρουση και στα πέναλτι ο ισπανός γκολκίπερ απέκρουσε τρία από τα τέσσερα πέναλτι για να γίνει ο πρωταγωνιστής του αγώνα. Πριν από μία εβδομάδα αναδείχθηκε «man of the match» εναντίον της Τσέλσι παρότι η Λίβερπουλ έχασε με 1-0, κυρίως επειδή κράτησε τους «κόκκινους» στη μάχη της πρόκρισης με δύο εντυπωσιακές επεμβάσεις σε σουτ του Τζέραρντ. Χθες κράτησε το «μηδέν παθητικό» και απέκρουσε δύο πέναλτι, ένα εκ των οποίων σε βάρος του Αριέν Ρομπέν.

Ο ισπανός έψαχνε έναν χρόνο την εκδίκησή του, αφού ο ολλανδός μεσοεπιθετικός είχε προκαλέσει την αποβολή του στο περσινό παιχνίδι των δύο ομάδων για το πρωτάθλημα, χωρίς όμως ο Ρέινα να έχει κτυπήσει τον Ρόμπεν όπως φάνηκε αργότερα. Ωστόσο, οι τρεις αγωνιστικές ποινής επιβλήθηκαν κανονικά, παρά την κατακραυγή των ΜΜΕ.

Ο Ρέινα παντρεύτηκε την αγαπημένη του Γιολάντα Ρουίθ στις 19 Μαΐου του 2006 στην Κόρδοβα της Ισπανίας, λίγο πριν ενσωματωθεί στην αποστολή της εθνικής ομάδας για το Παγκόσμιο Κύπελλο εκείνου του καλοκαιριού. Έχουν μία κόρη, η οποία έχει το όνομα Γκρέθια, δηλαδή... Ελλάδα! Το όνομα αυτό το άκουσαν για πρώτη φορά όταν γνώρισαν ένα ζευγάρι κατά τη διάρκεια διακοπών στη Δομικανική Δημοκρατία και η κόρη τους ονομαζόταν έτσι!

Η αρχή του τέλους μίας εποχής

Οι νέοι ιδιοκτήτες της Λίβερπουλ μετρούν την πρόκριση στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ με τη βοήθεια του σήματος του δολαρίου, αλλά στην Τσέλσι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Το τέλος μίας εποχής σηματοδοτήθηκε από την εύστοχη εκτέλεση πέναλτι του Κάιτ στη «ρώσικη ρουλέτα» του δεύτερου ημιτελικού του «Άνφιλντ» το βράδυ της Τρίτης.

Είκοσι λεπτά πριν από το εναρκτήριο λάκτισμα ο Ζορζ Ζιλέτ, συνιδιοκτήτης της Λίβερπουλ, χαμογελούσε και έβγαζε φωτογραφίες με τους οπαδούς της ομάδας του. Έδειχνε τόσο χαρούμενος που ο σωματοφύλακάς του αναγκάστηκε να τον τραβήξει με το ζόρι από το πλήθος για να καθίσει στη θέση του, δίπλα στον συμπατριώτη του Τομ Χικς.

Τρεις ώρες αργότερα, την ώρα που η περίφημη «Κοπ» τραγουδούσε τον πασίγνωστο ύμνο της, στην άλλη πλευρά η ατμόσφαιρα ήταν εντελώς διαφορετική. Ο Ρομάν Αμπράμοβιτς δε βρισκόταν στις κερκίδες, όμως έβλεπε από την τηλεόραση τα σκυθρωπά πρόσωπα των παικτών της ομάδας του μετά τον αποκλεισμό τους. Ίσως είχε δώσει την πρόσκλησή του στον αγαπημένο του ποδοσφαιριστή, τον Αντρέι Σεφτσένκο, του οποίου η απουσία από την αποστολή πυροδότησε φήμες και σενάρια λίγες ώρες πριν το ματς.

Σημασία έχει ότι το επίμονο αγγλικό ποδοσφαιρικό πάθος είχε κερδίσει το ποδόσφαιρο των ρωσικών εκατομμυρίων ευρώ για τρίτη φορά σε ευρωπαϊκή κόντρα μεταξύ της Λίβερπουλ και της Τσέλσι. Στις 3 Μαΐου του 2005, η Λίβερπουλ είχε παραταχθεί με διπλή ζώνη άμυνας για να κρατήσει το 0-1 του πρώτου αγώνα. Το βράδυ της 1ης Μαΐου του 2007 η Τσέλσι ακολούθησε παρόμοιο σχήμα. Φυσικά, τα συν και τα πλην αυτής της τακτικής βαρύνουν αποκλειστικά τον Ζοζέ Μουρίνιο.

Ο πορτογάλος τεχνικός δεν άλλαξε σε καμία περίπτωση όσα πράγματα είχε καταστρώσει στο μυαλό του, ούτε ακόμα όταν από νωρίς η Λίβερπουλ πέτυχε το μοναδικό γκολ της αναμέτρησης. Μισή ώρα πριν την έναρξη του αγώνα βγήκε στο γήπεδο για να παρακολουθήσει την προθέρμανση των παικτών του. Παρέμεινε «ορατός» για τους οπαδούς της Λίβερπουλ σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Η Τσέλσι, όμως, έδειχνε ότι δεν έχει δυνάμεις, την ώρα που η «Κοπ» γινόταν για άλλη μία φορά ο 12ος παίκτης της Λίβερπουλ.

Αν οι «μπλε» δεν ανακτήσουν τις δυνάμεις για μία τελική προσπάθεια στο πρωτάθλημα και στο κύπελλο Αγγλίας, τότε η κατάκτηση του Λιγκ Καπ δεν πρόκειται να αποδειχθεί παρηγοριά. Τότε θα σημάνει οριστικά την διαφοροποίηση του μέλλοντος της Τσέλσι, με δεδομένη τη ρήξη των σχέσεων μεταξύ του ρώσου ιδιοκτήτη και του πορτογάλου τεχνικού. Βρισκόμαστε στην αρχή του τέλους μίας εποχής στην οποία η Τσέλσι προσπάθησε να σαρώσει τα πάντα, αλλά έμαθε με τον σκληρότερο τρόπο ότι τις περισσότερες φορές η Ιστορία γράφεται χωρίς την έγκρισή μας.

Προς γνώσιν...

Μετά από κάποια χρόνια στο χώρο του Τύπου, αλλά και στο Internet, αποφάσισα να ξεκινήσω το blogging. Δεν ξέρω για πόσο καιρό θα γράφω, ξέρω ότι θα είμαι συνεπής κυρίως προς τον εαυτό μου. Ελπίζω, ωστόσο, να προσφέρω στον επισκέπτη ένα χαλαρωτικό ανάγνωσμα, μακριά από την ανούσια καθημερινότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου.