Ρίξτε μία ματιά και σε αυτό

Προχθές χάζευα το blog του Χάρι Κλιν, στο οποίο έφτασα εντελώς κατά τύχη. Δεν γνώριζα καν ότι έχει προσωπικό σάιτ, πόσο μάλλον blog.

Δεν γνωρίζω προσωπικά αυτόν τον περίφημο άνθρωπο, αλλά μακάρι να μπορούσα να το κάνω. Από μικρός με έκανε να γελάω μέχρι δακρύων και ανάμεσα στις λέξεις να αφυπνήζει τη συνείδηση ενός έλληνα που δεν αντέχει άλλο αυτή τη χώρα, αλλά δε θέλει και να την εγκαταλείψει.

Οι απόψεις του Χάρι Κλιν ήταν πάντα ανατρεπτικές, γι' αυτό ξεχώριζαν. Ακόμα και σήμερα αν ακούσει κανείς τους δίσκους του, θα διαπιστώσει ότι ΤΙΠΟΤΑ δεν έχει αλλάξει. Είναι σαν να τους ηχογράφησε χθες! Ρίξτε μία ματιά κι εσείς, άλλωστε στο blog του
δεν προσφέρεται μόνο για γέλιο αλλά και για κλάμματα, με την κατάντια μας και σα νεοέλληνες που είμαστε. Δηκτικό χιούμορ, μαύρο κι άραχνο, που συνεχίζει να κτυπάει καμπανάκι στο πίσω μέρος του εγκεφάλου. Τσεκάρετέ το, αξίζει τον κόπο...

Ο 15χρονος που ΔΕΝ μπορεί να αποκτήσει η Μπαρτσελόνα

Το τελευταίο διάστημα γίνεται μεγάλος ντόρος για τον Τζέιμς Μακάρθι, το 16χρονο «παιδί – θαύμα» της Χάμιλτον, που έχει ήδη 40 συμμετοχές με την ομάδα της β’ κατηγορίας στη Σκωτία. Οι καταλανοί, όμως, φαίνεται ότι δυσκολεύονται πολύ να αποκτήσουν όχι μόνο αυτόν, αλλά και έναν ακόμα παίκτη που θεωρείται επένδυση για το μέλλον.

Πρόκειται για τον Τζον Μπόστοκ, τον παίκτη που έγινε πρώτο θέμα στην Αγγλία, καθώς σε ηλικία 15 ετών και 289 ημερών μπήκε στο βιβλίο της ιστορίας ως ο νεότερος παίκτης που έπαιξε σε επαγγελματική κατηγορία της χώρας. Η Τσέλσι προσπαθεί να τον αποκτήσει, ενώ η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τον παρακολουθεί από καιρό και η Μπαρτσελόνα έχει κάνει πρόταση για να τον προσθέσει στο ρόστερ της. Κανείς, όμως, δεν έχει καταφέρει να δελεάσει ακόμα ούτε τον πρόεδρο της Κρίσταλ Πάλας, ούτε τον ίδιο τον ποδοσφαιριστή!

Ο Μπόστοκ πήγε την προηγούμενη Δευτέρα κανονικά στο σχολείο του, στο νότιο Λονδίνο, αλλά το μυαλό του βρισκόταν στο ματς της προηγούμενης μέρας. Είχε παίξει αρκετά καλά ώστε να μπει στην αποστολή για το ματς με τη Σκάνθορπ;

Σίγουρα δεν είναι το όνειρο κάθε ποδοσφαιριστή μία τέτοια αναμέτρηση, αλλά για ένα παιδί που μένει δύο βήματα μακριά από το «Σέλχαρστ Παρκ», έχει εισιτήριο διαρκείας στην Πάλας και ονειρεύεται να ακολουθήσει τα βήματα του Ίαν Ράιτ, του Ατίλιο Λομπάρντο και του Ντάγκι Φρίντμαν, αυτό το ματς αποτελεί μία ακόμα επιβράβευση.

Μόλις 34 παίκτες έχουν παίξει πριν από τα 16 χρόνια τους στα πρωταθλήματα της Αγγλίας. Ακόμα και τα «μωρά του Μπάσμπι» δεν είχαν συμμετάσχει στη μεγάλη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πριν γίνουν 16 χρονών. Άρα, ο Μπόστοκ κάτι ξεχωριστό πρέπει να έχει... Πρόκειται για έναν παίκτη με εξαιρετικό αριστερό πόδι, καλή κοντινή και μακρινή πάσα, απίστευτα πνευμόνια που του επιτρέπουν να τρέχει... όλη μέρα και αντίληψη του παιχνιδιού, ο οποίος αγωνίζεται ως κεντρικός μέσος που οργανώνει το παιχνίδι.

Ο 15χρονος, πάντως, είναι και ένα έξυπνο παιδί, «ευγενικός και ξεκάθαρος» όπως λένε οι συμμαθητές του, που τις τελευταίες ημέρες τον πλησιάζουν μόνο για αυτόγραφα. Ακόμα και ο Νιλ Μακγκρέγκορ, διευθυντής στο σχολείο του Μπλακφρίαρς, τον χαρακτηρίζει σεμνό και ειλικρινή.

Μεγάλωσε στο Κάμπεργουελ, ενώ η δασκάλα μητέρα του, Κριστίν και ο πατέρας του, Μικ, που είναι οπαδός της Πάλας, βρίσκονται δίπλα του από μικρό παιδί. Τον προηγούμενο Αύγουστο ο μικρός έβλεπε το παιχνίδι με τη Λέστερ από τις κερκίδες και δύο μήνες μετά ο πατέρας του τον έβλεπε στον πάγκο των αναπληρωματικών.

Ξεχώρισε μεταξύ 200 παιδιών στις ακαδημίες της Κρίσταλ Πάλας όταν ήταν επτά ετών και το μονοπάτι που μπορεί να τον φέρει την επόμενη σεζόν στα σαλόνια του Τσάμπιονς Λιγκ διαγράφηκε ξεκάθαρα μπροστά του. Ο προπονητής της ομάδας, Νιλ Γουόρνοκ, υποστηρίζει ότι ο μικρός είναι εντελώς προσηλωμένος στο ποδόσφαιρο, όπως κι ο πατέρας του. Υποστηρίζει, μάλιστα, ότι ο Μικ Μπόστοκ είναι πολύ προσγειωμένος και δεν απαιτεί παράλογα πράγματα για τον γιο του, κάτι που βοηθάει στην πορεία του Τζον.

Η Μπαρτσελόνα ζήτησε από τον πρόεδρο της Πάλας, Σάιμον Τζόρνταν, να της πουλήσει το μεγαλύτερο αστέρι της ακαδημίας του, αλλά εκείνος αρνήθηκε: «Είναι παλαβός με την ομάδα και θέλω να τον έχουμε κοντά μας για δύο-τρία χρόνια ακόμα. Υπάρχουν άλλοι πέντε ή έξι νέοι παίκτες που μπορούν να κάνουν τη διαφορά και ποντάρουμε πολλά σε αυτούς για το μέλλον».

Η κατάρα της «αφάνειας» κυνηγά τον Ραϊκόνεν

Η Φόρμουλα 1 μας τελείωσε και για φέτος με τον Κίμι Ραϊκόνεν να κατακτά τον πρώτο του τίτλου. Είναι, όμως, μία από τις ελάχιστες φορές που ο παγκόσμιος πρωταθλητής απασχολεί λιγότερο τα ΜΜΕ απ’ ό,τι οι χαμένοι. Και όπου «χαμένος» βάλτε τη Μακλάρεν.

Στην Αγγλία το όνομα του φινλανδού αναφέρεται μόνο στα ρεπορτάζ που ασχολούνται με το αγωνιστικό κομμάτι της κούρσας. Αναλύσεις επί αναλύσεων γεμίζουν τις σελίδες των ταμπλόιντ και των «σοβαρών» εφημερίδων της χώρας αναφορικά με τον Λιούις Χάμιλτον και την απώλεια του τίτλου.

Τι αναφορές για το χαλασμένο κιβώτιο ταχυτήτων, τι highlights από την φετινή του πορεία στα γκραν πρι όπου όλος ο κόσμος θαύμασε το αναμφισβήτητο ταλέντο του, τι ευχολόγια για τις ικανότητές του και το μέλλον του... Ο Ραϊκόνεν πουθενά. Στην Αγγλία το τρίπτυχο «Μπέκαμ, Ουίλκινσον, Χάμιλτον» θυμίζει το άλλοτε περίφημο στη χώρα μας «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια».

Ο μόνος που μπορεί να απασχολήσει περισσότερο –και μόνο κατά διαστήματα αυτή την εποχή- είναι ο ομοσπονδιακός τεχνικός, Στιβ Μακλάρεν, αλλά μόνο αν φύγει από τα «λιοντάρια». Μέχρι τότε, απλώς θα αποδοκιμάζεται μετά βδελυγμίας...

Σε μία άλλη χώρα, στην Ισπανία, το κοινό ασχολείται με τον άλλον ηττημένο, τον Φερνάντο Αλόνσο. Οι ίβηρες κάνουν λόγο για αδικία σε βάρος του συμπατριώτη τους από την πλευρά της Μακλάρεν, που υποστήριξε τον Χάμιλτον περισσότερο από τον δις παγκόσμιο πρωταθλητή.

Ο Τύπος ασχολείται με την επόμενη μέρα του Αλόνσο, που όλοι θεωρούν ότι θα τον βρει στο τιμόνι της Ρενό. Ας μη βιάζεται, όμως, κανείς διότι υπάρχουν λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Ποιός λέει ότι ο Ρον Ντένις θα δώσει έτσι εύκολα την... ελευθέρας στον Αλόνσο; Με την υπογραφή του «χρυσού» συμβολαίου του τον προηγούμενο Μάρτιο, ο ισπανός έβαλε στην τσέπη περίπου 25 εκατ. ευρώ.

Μαζί του, όμως, ήρθε στην αγγλική ομάδα και ο πρώτος σπουδαίος χορηγός. Η ισπανική πολυεθνική τράπεζα Santander συμφώνησε με τη Μακλάρεν για μία χορηγία της τάξεως των 15 εκατ. ευρώ τον χρόνο μόνο και μόνο επειδή ο Αλόνσο οδηγεί γι’ αυτήν. Σε περίπτωση αποχώρησής του, θα πει «αντίο» και ο χορηγός και η Μακλάρεν δεν έχει τέτοιες πολυτέλειες, ιδιαίτερα μετά το πρόστιμο που έφαγε και αγγίζει τα 80 εκατ. ευρώ για την περίφημη υπόθεση κατασκοπείας σε βάρος της Φεράρι!

Τόσο απελπισμένη οικονομικά είναι η Μακλάρεν, που έχει καταθέσει αγωγή κατά της Φεράρι επειδή παρουσίασε ενώπιον της FIA... αποδείξεις για την κατασκοπεία! Η ένοχη αγγλική ομάδα, που καταδικάστηκε επειδή ομολόγησε ο πιλότος της, ζητάει τώρα τα ρέστα από τους ιταλούς επειδή υποστηρίζει ότι τα έγγραφα κλάπηκαν από τα γραφεία της! Κατασκοπεία στην κατασκοπεία δηλαδή και γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι το «σήριαλ Αλόνσο» έχει ακόμα αρκετά επεισόδια μέχρι να φτάσει στο τέλος του.

Α, ναι... Ο Ραϊκόνεν είναι ο νέος παγκόσμιος πρωταθλητής της Φόρμουλα 1.

Αν ο Ότο λεγόταν... Μακρεχάγκελ!

Χαμός γίνεται στην Αγγλία μετά την ήττα με 2-1 από τη Ρωσία. Το φάσμα του υποβιβασμού είναι ορατό για τα «λιοντάρια», αφού ξέρουν ότι με κάτι Γκαϊνταμάκ, Αμπράμοβιτς και σία στο παρασκήνιο, η «ρωσική αρκούδα» εύκολα ή δύσκολα θα περάσει το εμπόδιο του Ισραήλ στο επόμενο παιχνίδι της. Και; Ακολουθεί η αναμέτρηση με την Ανδόρα που είναι ως... μη γενόμενη, συνεπώς «αντίο Euro 2008» για τους άγγλους.

Το δάκρυ τρέχει ποτάμι για τους οπαδούς που δε θα έχουν κάτι να ασχολούνται το καλοκαίρι, για τους καταστηματάρχες αθλητικών ειδών και τους ιδιοκτήτες παμπ που δε θα πουλήσουν ούτε μία ρέπλικα της φανέλας της εθνικής, αλλά και για την κυβέρνηση της Αγγλίας που ήξερε ότι ο κόσμος θα είχε άλλα πράγματα να ασχοληθεί και όχι τα πολιτικά δρώμενα.

Ξαφνικά θυμάμαι τους άγγλους πριν από τέσσερα χρόνια. «Ugly, ugly football», «boring» και άλλα τέτοια έλεγαν για την πρωταθλήτρια Ευρώπης. Λίγες ώρες μετά παρακολουθούσα τον αγώνα της εθνικής μας με την Τουρκία, την επική πρόκριση και τους πανηγυρισμούς και αναρωτιόμουν: τι θα μπορούσε να κάνει ο Ότο Ρεχάγκελ αν βρισκόταν στο τιμόνι της Αγγλίας;

Πρόκειται για ρητορικό ερώτημα, με διττή απάντηση. Θα μπορούσε να πέσει θύμα των ταμπλόιντ που θα αναρωτιόνταν «γιατί δεν κάλεσε στην εθνική το Τεό Γουόλκοτ;» ή θα ασχολιόνταν καθημερινά με τη ζωή του και το αν ήπιε πάνω από τρεις μπύρες (γερμανός γαρ) στην παμπ της γειτονιάς του.

Θα μπορούσε, όμως, να πετύχει και θαύματα. Να πάρει μία εθνική Αγγλίας όπου το ταλέντο πραγματικά υπάρχει, σίγουρα σε μεγαλύτερο βαθμό από την Ελλάδα και με μία μεγαλύτερη «δεξαμενή» ταλέντων και να κτίσει μία νέα αυτοκρατορία. Έναν τέτοιο άνθρωπο χρειάζεται η Αγγλία, αλλά εκείνη επιμένει στους Μακλάρεν. Ανθρώπους που έχουν την αγγλική νοοτροπία, την άποψη ότι «ο οπαδός ξέρει και έχει δίκιο», με αποτέλεσμα να άγεται και να φέρεται από το κάθε πρωτοσέλιδο που διαμορφώνει κοινή γνώμη.

Αυτή είναι η εθνική Αγγλίας. Ένα σύνολο παικτών που παίζουν το «beautiful game» που αρέσει στους οπαδούς, έστω κι αν δεν έχουν ορίσει ακριβώς τι είναι αυτό το «όμορφο ποδόσφαιρο» που ψάχνουν.

Διότι «όμορφο» δε νοείται το ποδόσφαιρο μίας ομάδας που παίζει με δέκα παίκτες στην άμυνα και τον στράικερ μοναχό του μπροστά για περισσότερα από 20 λεπτά την ώρα, ενώ ήδη χάνει με 2-1.

Και σίγουρα δεν είναι «όμορφη» η δικαιολογία ότι το πλαστικό χορτάρι του «Λουζνίκι» επηρέασε τους παίκτες ή ότι το πέναλτι της ισοφάρισης ήταν στην πραγματικότητα φάουλ.

Αυτό που σίγουρα δε θα είναι «όμορφο» είναι το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Ελβετίας και της Αυστρίας χωρίς τα «λιοντάρια». Επειδή οι οπαδοί της είναι εκείνοι που κάνουν τη διαφορά στη μεγαλύτερη διοργάνωση εθνικών ομάδων της γηραιάς ηπείρου και αυτοί θα λείψουν σίγουρα.

Θα είναι εκεί οι κροάτες και ο Γκους Χίντινγκ με τους ρώσους, η Ρουμανία και η Πολωνία του Euro 2012. Δε θα είναι εκεί η Αγγλία, όμως και αυτό από το ξερό της το κεφάλι. Επειδή δεν έχει Ότο Ρεχάγκελ, αλλά παρωχημένα μυαλά που λένε ότι «το ποδόσφαιρο αποτελείται από ήρωες και στο τιμόνι της εθνικής μας θέλουμε κάποιους Μακλάρεν και Αλαρντάις»!

Υ.Σ.: Για όσους τυχόν δεν καταλαβαίνουν τι ακριβώς σημαίνει «αγγλικό ποδόσφαιρο», ας πάνε μέχρι το DVD club της γειτονιάς τους και να νοικιάσουν μία ταινία:
«Mike Bassett: England Manager»
. Έτσι θα καταλάβουν, έστω κι αν πρόκειται για κωμωδία...

Το κλασικό μου πρόβλημα

Αυτόν τον μήνα έπηξα στη δουλειά και, φυσικά, δεν ανέβασα ούτε καν τα κείμενα που έχω γράψει για το Sport11. Δεν πειράζει, τα ανεβάζω όλα μαζί σήμερα και ζητώ συγγνώμη για την ασυνέπειά μου. Καλή ανάγνωση.

Όταν οι άλλοι αγοράζουν τον λάθος «καλό»

Όταν πρωτοάκουσα για το περίφημο δίδυμο των Ρομπίνιο και Ντιέγκο, ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα. Όταν πρωτοείδα το «ζευγάρι» της Σάντος να αγωνίζεται σε ηλικία 17 χρονών μαζί στο ίδιο παιχνίδι έπεσα από τα σύννεφα. Όταν διάβασα ότι η Ρεάλ Μαδρίτης έκανε το παν για να κερδίσει τη μάχη απόκτησης του πρώτου από άλλες μεγάλες ομάδες της Ευρώπης, άρχισα να αναρωτιέμαι αν κάτι πάει καλά με εμένα.

Δε φιλοδοξώ να γίνω προπονητής, αλλά μου αρέσει το ποδόσφαιρο και νομίζω ότι κάτι καταλαβαίνω. Και βλέποντας τους δύο παίκτες να παίζουν, δε μου πήρε πολύ χρόνο να αντιληφθώ ποιός ήταν ο «καλός» της υπόθεσης. Ο Ρομπίνιο είχε το θέαμα, τις ντρίμπλες, την περίφημη «πεταλάδα». Είχε, επίσης, το χρώμα που επέτρεπε σε πολλούς –μάλλον βιαστικά- να τον συγκρίνουν με τον Πελέ.

Δίπλα του, όμως, υπήρχε η ουσία. Και η ουσία είχε το ήρεμο πρόσωπο του Ντιέγκο Ρίμπας Ντα Κούνια. Τη μαγεία ενός κλασικού «δεκαριού» που έχει χαθεί σχεδόν για πάντα από το ποδόσφαιρο, την αύρα του Κακά με την σταθερότητά του, το τελείωμα μεγάλων παικτών της «σελεσάο» που έγραψαν με χρυσά γράμματα τα κεφάλαια του βιβλίου της ιστορίας στη χώρα του καφέ.

Ο βραζιλιάνος πιτσιρικάς είναι, κατά την άποψή μου, πολύ αδικημένος. Μάλιστα, προβληματίστηκα έντονα για την κριτική μου ικανότητα όταν είδα ότι όλοι «έπεφταν» πάνω στον Ρομπίνιο για να τον αποκτήσουν. Εκείνος, φυσικά, μετακόμισε στη Μαδρίτη αμέσως, ενώ ο Ντιέγκο προσπαθούσε να βρει τρόπο να περάσει την πόρτα για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

Η Πόρτο τον πίστεψε αρχικά, αλλά δεν του έδωσε την ευκαιρία να δείξει το πραγματικό ταλέντο του. Η ομάδα ήθελε άμεσα αποτελέσματα, αλλά ο βραζιλιάνος ήθελε χρόνο προσαρμογής. Σύντομα αποφάσισε να αλλάξει κλίμα και η Βέρντερ έδωσε μεγαλύτερη βαρύτητα στις ικανότητές του.

Άλλωστε, το Τόμας Σάαφ φημίζεται για το «μάτι» του και έδωσε στον πιτσιρικά όλα τα εφόδια που χρειαζόταν για να κάνει καριέρα στη μπουντεσλίγκα. Ο τεχνικός της Βέρντερ Βρέμης άφησε ελεύθερο έναν παίκτη με τεράστια φαντασία στο παιχνίδι του και ο Ντιέγκο είχε ήδη μάθει τι περιμένει η Ευρώπη από αυτόν μετά το πέρασμά του από την Πορτογαλία.

Αυτοί που κλαίνε με όσα βλέπουν είναι οι άνθρωποι της Τότεναμ, που το 2003 είχαν συμφωνήσει με τη Σάντος για να τον αποκτήσουν, αλλά ο πρόεδρος της Σάντος υπαναχώρησε και η συμφωνία κατέρρευσε.

Πέρυσι, ο γιος του Ντζαΐρ και της Σεσίλια έγινε ο πρώτος παίκτης στη Γερμανία στα κερδισμένα φάουλ. Το επιθετικό στιλ της ομάδας του τού έδωσε την ευκαιρία όχι μόνο να μοιράζει ασίστ σε περισσότερους από έναν συμπαίκτες του, αλλά να σκοράρει και ο ίδιος με μεγάλη ευκολία. Άλλωστε, στη Βραζιλία όπου το ποδόσφαιρο δεν μπαίνει σε καλούπια, δεν έκανε κάτι διαφορετικό...

Μαζί με τον Τόρστεν Φρινγκς αποκαλούνται από τον Τύπο «οι μηχανές της Βέρντερ», ενώ στις 20 Απριλίου του 2006 μπήκε στο βιβλίο της Ιστορίας του γερμανικού ποδοσφαίρου όταν σκόραρε ένα απίστευτο γκολ εναντίον της Άαχεν, σουτάροντας από 62,5 μέτρα! Η τεχνική του κατάρτιση έχει κτιστεί χάρη στην ενασχόλησή του με το ποδόσφαιρο σάλας, ενώ όποτε ακούει να γίνονται συγκρίσεις μεταξύ του ίδιου και του Ζίκο, στρίβει αλλού το κεφάλι.

Σοβαρότητα; Φόβος; Σεμνότητα; Ποιός ξέρει; Το σίγουρο είναι ότι αποτελεί υπόδειγμα επαγγελματία, έμαθε πολύ γρήγορα γερμανικά για να συνεννοείται με τους συμπαίκτες και τον προπονητή του, ενώ ο Σάαφ πολύ χάρηκε όταν τον είδε να καταφτάνει στη Βρέμη δίπλα στην αγαπημένη του Μπρούνα Λετίσια.

Άλλωστε, κάθε προπονητής θέλει έναν δευσμευμένο ποδοσφαιριστή στην ομάδα του για να αποφεύγει τα νυχτοπερπατήματα και ο Ντιέγκο βρίσκεται με την αγαπημένη του από τότε που ο ίδιος ήταν 17 και εκείνη 16. Κι αν κανείς φαντάζεται ότι η πιτσιρίκα μπορεί να γίνει η ανεπίσημη «μάνατζέρ» του που με τις απαιτήσεις ίσως καταστρέψει την καριέρα του, αρκεί να μάθετε ότι σπουδάζει ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού και είναι αρκετά ώριμη ώστε να μην... μπλέκεται με το ποδόσφαιρο.

Προς γνώσιν...

Μετά από κάποια χρόνια στο χώρο του Τύπου, αλλά και στο Internet, αποφάσισα να ξεκινήσω το blogging. Δεν ξέρω για πόσο καιρό θα γράφω, ξέρω ότι θα είμαι συνεπής κυρίως προς τον εαυτό μου. Ελπίζω, ωστόσο, να προσφέρω στον επισκέπτη ένα χαλαρωτικό ανάγνωσμα, μακριά από την ανούσια καθημερινότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου.